“Benim adayım İsmail Ünal”

Futbol yorumcusu Hıncal Uluç, Beşiktaş‘taki seçim sürecini Sabah gazetesindeki köşe yazısında değerlendirdi:

“Fikret Orman, nasıl bir ‘Benden sonra tufan’ planlaması yapıp tüm Beşiktaşlıların iki ayağını bir pabuca sokacak kongre planlaması yaptıysa artık… Beşiktaşlılar bu hafta sonu pazar günü yeni yöneticilerini seçmek üzere sandığa gidecekler. Gidecekler de… Kime oy vereceğini bilen kimse pek yok. İki arada bir derede doldurulan listelerle seçime gitmek zorunda bırakılan başkan adaylarını tanıyan, bilen, kulübün bu çok zor koşullarında, nasıl başarılı olacaklarını öğrenen ve ona göre tercihini yapacak olan kaç kişi var camiada dersiniz? Varsa şaşarım ya!

Beşiktaş zaten Bab-ı Ali’nin talihsiz kulübüdür.
Fenerbahçe esaslı teşkilatlanmış Türk spor basınında, biraz da Ezeli Rakip kontenjanından birkaç Galatasaraylı yazar vardır da Beşiktaşlı yazar bulmak, çölde suya rastlamak kadar zordur. Bu yüzden seçmenlerin gazeteleri okuyarak TV yorumları dinleyerek de fikir sahibi olma şansı çok azdır. Ben, Orman’ın perişan halde bıraktığı kulübe Başkan adayı olma yürekliliğini ve kulübe sahiplenme aşklarını gösteren adayların dördünü de yürekten kutluyorum bir defa, dördü de alkışa layıklar.

Ben Beşiktaşlı değilim, kulüp olarak. Ben Beşiktaşlıyım, hem de 40 yıllık Beşiktaşlıyım. İstanbul’a geldiğimden beri hep Beşiktaş’ta oturdum ve iyi bir Beşiktaşlı oldum, semt olarak. Ve ben 60, Öz Fenerbahçe dergisine yazdığım Ankara Mektupları’nı da sayarsanız, 1955’ten beri, yani nerdeyse 65 yıldır, sporun içinde olan bir gazeteciyim.

“Adayım İsmail Ünal!.” Neden?. Çünkü iki adaydan Ahmet Nur Çebi Fikret Orman’ın 7 yılının 6.5’unda onunla beraberdi. Serdar Adalı da kongre kararı alan Orman yönetiminde İkinci Adam. Başkan yardımcısı… Bir kalemde geçtim onları. Hürser Tekinoktay son seçimde Orman tek aday kalmasın diye ortaya çıktı. Çok az oy aldı. Onu da geçtim. Geriye kaldı, İsmail Ünal!

İşte onu iyi, hem de çok iyi tanıyorum. 1980 yılında gelip yerleştiğim Beşiktaş’ta Belediye Başkanlığı yaptı. Hem de çok zor koşullarda başkanlık yaptı. Başkan olarak konulara nasıl hakim olduğunu, Beşiktaş için herkesle, her kurumla nasıl uyum içinde çalıştığını gördüm. Başarısının iki sebebi vardı: Birleştiriciliği ve gece gündüz Beşiktaş sokaklarındaki çalışkanlığı. Bir pazar sabahı sahilde kahvaltıya inerken Arnavutköy’ün o kargacık, burgacık sokaklarında, bardaktan boşanırcasına yağan bir yağmurun altına sırtına sarı bir muşamba geçirmiş, kaldırımları düzelten işçilerin başında gördüm onu, hiç unutmam. Aklı Beşiktaş, fikri Beşiktaş, hayatı Beşiktaş’tı. Hem de bir muhalif ilçe başkanı olarak, hem Büyükşehir hem de Ankara’dan çok az destek almasına rağmen büyük işler başardı. Beşiktaş, İstanbul’un Kültür/ Sanat Merkezi oldu. Öyle genişti vizyonu. Her mahallesine bir Kültür Merkezi kurdu mesela. Hepsi de her gece doluydu. Öyle doluydu ki Beşiktaş Belediyesi’nin gazetelerin sanat eklerinde her hafta ilanları çıkardı, ‘Hangi salonda, hangi gece ne var’ diye..

Sadece sahne değil, resim heykel sergileri…
Hele genç sanatçılar için özel sergilerinde kimleri kimleri tanıdım? Parklar? Yusuf Namoğlu Beşiktaş’ı park cenneti yapmıştı. O parklara da müzik ve eğlence gecelerini götürdü, yaz akşamları. Beşiktaş cadde, sokak ve alanlarını heykellerle donattı. Saymakla bitmez. Ve bunların hepsi için vakit de buldu, para da. Dahası, nasıl Fener’in kalbi Bağdat Caddesi’nde atar, Galatasaray’ın ruhu Lise’den gelirse, Çarşı da Beşiktaş’ın kalbi ve ruhudur. İsmail Ünal, Çarşı’yı en iyi bilen adamdır. Yıllar evvelinden bilir, bugünü bilir. Çarşı’ya girsin, 10 esnaftan dokuzuna adıyla hitap eder, oturur çayını içer, öylesi. İsmail Ünal, Beşiktaş çocuğu, Beşiktaş âşıklısıdır. Beceriklidir, tuttuğunu koparır, azimli ve kararlıdır.

Ben, Orman bataklığından Beşiktaş’ı düze çıkaracak vasıflara sahip kişinin İsmail Ünal olduğunu anlatmak istedim hepsi o!”